Yoko Taro, wizjoner kultowych tytułów, takich jak Nier: Automata i Drakengard, otwarcie omawiał głęboki wpływ, jaki ICO wywarło na gry wideo jako medium dla artystycznej ekspresji. Wprowadzony na rynek w 2001 roku na PlayStation 2, ICO szybko zyskało dedykowane fanów ze względu na minimalistyczne estetyczne i ciche opowiadanie historii.
Taro wskazał rewolucyjny charakter podstawowego mechanika ICO, w którym gracze prowadzą postać Yorda, trzymając ją za rękę. Zauważył: „Gdybyś zamiast tego nosił walizkę wielkości dziewczyny, byłoby to niezwykle frustrujące doświadczenie”. To unikalne podejście zakwestionowało normy rozgrywki epoki, podkreślając znaczenie prowadzenia kolejnej postaci przez świat gry, w ten sposób na nowo definiując interaktywność.
W tym czasie udany projekt gry był często mierzony przez jego zdolność do pozostania zaangażowanym, nawet gdy jest rozebrana do podstawowych elementów, takich jak kostki. ICO podjęła jednak inną ścieżkę, koncentrując się na głębokości emocjonalnej i bogactwie tematycznym, a nie tylko nowości mechanicznej. Taro argumentował, że ICO wykazało, że sztuka i narracja mogą być czymś więcej niż tylko elementami tła; Mogą być kluczowe dla samego doświadczenia w grach.
Etykietowanie ICO jako „epokowania”, Taro przypisał mu znaczną zmianę przebiegu rozwoju gier. Pochwalił grę, aby pokazać, że gry wideo mogą przekazywać głębokie znaczenia poprzez subtelne interakcje i design atmosferyczny.
Poza ICO Taro potwierdził również wpływ dwóch innych przełomowych gier: Undertale autorstwa Toby Fox i Limbo autorstwa Playdead. Uważa, że tytuły te rozszerzyły horyzonty tego, co mogą osiągnąć interaktywne media, udowadniając, że gry wideo mogą oferować głębokie doświadczenia emocjonalne i intelektualne.
Dla entuzjastów dzieł Yoko Taro jego uznanie dla tych gier daje wgląd w inspiracje napędzające jego własną pracę. Podkreśla także ciągłą ewolucję gier wideo jako dynamiczną i ekspresyjną formę sztuki.
