To eksploracja filmowej spuścizny Davida Lyncha zaczyna się od kluczowej sceny z Twin Peaks Pilot. Początkowa normalność - szkolna szkolna procedury, szeptana rozmowa - jest nagle zniszczona przez krzyk i objawienie śmierci Laury Palmer. Ten wyraźny kontrast doskonale zawiera charakterystyczny styl Lyncha: niepokojące zestawienie przyziemnej rzeczywistości i leżące u podstaw niepokoju. Ta „linchiana” jakość, podobny do marzeń niepokój, w którym coś jest zasadniczo złe, definiowało jego karierę.
Lynch skrupulatnie uchwycił szczegóły powierzchni życia, ale jego geniusz leżał w wyróżnianiu tych szczegółów, ujawniając niepokojące prawdy pod spodem. Podczas gdy scena Twin Peaks uosabia jego styl, jest to tylko jeden aspekt rozległego i zróżnicowanego dziesięciolecia. Jego praca rezonuje inaczej z każdym widzem, co świadczy o jego unikalnej mocy.
Przymiotnik sam „linchian” jest świadectwem jego wpływu. W przeciwieństwie do terminów takich jak „Spielbergian” lub „Scorsese-ish”, które opisują określone elementy stylistyczne, „Lynchian” obejmuje szerszą, bardziej niepokojącą atmosferę. Oznacza to wszechobecne poczucie niepokoju i dezorientacji, poczucie, że coś jest głęboko nie tak.
Autor opowiada o swoim osobistym związku z filmami Lyncha, dzieląc się tym, jak ich syn niezależnie odkrył i docenił Twin Peaks . Podkreśla to ponadczasowość pracy Lyncha, która nadal urzeka nowe pokolenia. Przykład sypialni w stylu dziecka z lat 50. w Twin Peaks: The Return , osadzony na niepokojąco surrealistycznym tle, doskonale ilustruje tę mieszankę znajomych i niepokojących.
Zbadanie konwencjonalnych norm hollywoodzkich Lyncha jest widoczne w Twin Peaks: The Return . Zignorował oczekiwania odbiorców, odmawiając polegania na nostalgii lub znajomych postaciach. Ten odważny wybór był kwintesencyjnie Lynchian, pokazując jego artystyczną niezależność. Nawet jego słynne doświadczenie z Dune , pomimo jego komercyjnej porażki, pozostaje wyraźnie Lynchian w swoich obrazach i niepokojącej atmosferze. Niesłodna maszyna dojenia kota/szczura służy jako doskonały przykład jego unikalnego, często dziwnego, ale dziwnie przekonującego wizji.
Piękno pracy Lyncha leży w jej paradoksalnej naturze. Mężczyzna słonia, choć emocjonalnie rezonansowy i prawdopodobnie jego najbliższe przedsięwzięcie w głównym nurcie, wciąż jest przesiąknięta niepokojącą atmosferą jego historycznego otoczenia. Ta mieszanka przejmującego i niepokojącego jest niezaprzeczalnie Lynchian.
Próba kategoryzacji pracy Lyncha w ramach ograniczeń gatunku jest daremna. Jednak jego filmy są natychmiast rozpoznawalne. Jego charakterystyczna mieszanka ciemności, humoru, surrealizmu i prawdziwej obcości jest niezrównana. Posiadał niesamowitą zdolność do ujawnienia ukrytego świata pod powierzchnią życia codziennego, jak widać w Blue Velvet , gdzie pozornie idylliczne miasto kryje złowrogie podbrzusza. To eksploracja ukrytych rzeczywistości, często czerpiąc z pozornie odmiennych wpływów, jest znakiem rozpoznawczym jego stylu.
\ [Poll: Jaka jest twoja ulubiona praca Davida Lyncha? ]
Autor zastanawia się nad wpływem Lyncha, zauważając, że przeszedł z produktu wpływów filmowych do samego wpływu. Termin „Lynchian” obejmuje to trwałe dziedzictwo. Współczesne filmy, takie jak Widziałem glow telewizyjnego , pokazują ciągły wpływ Lyncha na współczesnych filmowców. Autor przytacza przykłady takie jak Yorgos Lanthimos, Robert Eggers, Ari Aster, David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly i Rose Glass, podkreślając różnorodne sposoby, w jakie wpływ Lyncha przejawia się w kinie współczesnym. Nawet wcześniejsze prace Denis Villeneuve wykazuje wrażliwość linchi.
Artykuł kończy się uznaniem unikalnej pozycji Lyncha w historii filmowej. Jego praca przekracza prostą kategoryzację, pozostawiając trwały wpływ na przyszłe pokolenia twórców filmowych. Poszukiwanie „linchian” - tej niepokojącej prawdy czającej się pod powierzchnią - będzie nadal inspirować i intrygować publiczność przez wiele lat.
