Powieść graficzna Feeding Ghosts: A Graphic Memoir autorstwa Tessy Hulls , opublikowana przez MCD w 2024 r., Została nagrodzona prestiżową nagrodą Pulitzera, ogłoszoną 5 maja. Ta wyróżnienie stanowi znaczący kamień milowy, ponieważ jest to tylko druga powieść graficzna, która kiedykolwiek wygrała Pulitzera, po Maugelman Art Spiegelman w 1992 r., Która otrzymała specjalną nagrodę. Co ciekawe, karmienie duchów zapewniło zwycięstwo w kategorii regularnych pamiętników lub autobiografii, triumfując nad najwyższymi oświadczeniami z prozy angielskiego na całym świecie. To osiągnięcie jest jeszcze bardziej imponujące, biorąc pod uwagę, że jest to debiutancka powieść graficzna Hullsa.
Nagroda Pulitzera, powszechnie uważana za najbardziej prestiżową nagrodę w dziennikarstwie, literaturze i muzyce w Stanach Zjednoczonych, stanowi drugie miejsce, aby Nagrody Nobla na scenie międzynarodowej. Pomimo tego monumentalnego osiągnięcia w dziedzinie komiksów zasięg był zaskakująco rzadki. Od czasu ogłoszenia dwa tygodnie temu tylko kilka głównego nurtu i publikacji handlowych, takich jak The Seattle Times i Publishers Weekly , wraz z jednym głównym punktem informacyjnym komiksowym, Comics Beat , poinformowało o tej wygranej.
Rada Nagrody Pulitzera opisała karmienie duchów jako „wpływającego na dzieło sztuki literackiej i odkryć, których ilustracje ożywiają trzy pokolenia chińskich kobiet - autorkę, jej matkę i babcię oraz doświadczenie traumy przekazane historie rodzinne”. Narracja obejmuje trzy pokolenia, badając wpływ historii chińskiej, szczególnie przez soczewkę babci Hullsa, Sun Yi. Dziennikarz w Szanghaju, Sun Yi, została pochłonięta przez chaos po zwycięstwie komunistycznego w 1949 r. Po ucieczce do Hongkongu napisała najlepiej sprzedające się wspomnienie o jej prześladowaniach i przetrwaniu, tylko po to, by później ponieść rozpad umysłowy, z którego nigdy nie wyzdrowiała.
Hulls sama dorastała, obserwując zmagania matki i babci pod cieniem niezbadanej traumy i choroby psychicznej. Jej odpowiedzią polegało na ucieczce do najbardziej odległych części świata. Jednak w końcu wróciła, aby skonfrontować się z własnymi obawami i traumami, procesem, który opisuje jako nawiedzanie pokoleniowe, które wymagało rodzinnej miłości do wyleczenia. W wywiadzie w zeszłym miesiącu Hulls wyjaśnił: „Nie czułem się, jakbym miał wybór. Moje duchy rodzinne dosłownie powiedziały mi, że muszę to zrobić. Moja książka nazywa się Duchami Feeding, ponieważ to był początek tego dziewięcioletniego procesu naprawdę wchodzenia w coś, co było obowiązkiem mojej rodziny”.
Pomimo tego sukcesu Hulls stwierdził, że karmienie duchów może być jej ostatnią powieścią graficzną. W innym wywiadzie stwierdziła: „Dowiedziałem się, że bycie graficznym pisarzem jest dla mnie zbyt izolujące. Moja twórcza praktyka polega na byciu na świecie i reagowaniu na to, co tam znajduję”. Na swojej stronie internetowej Hulls dzieli swój nowy kierunek, dążąc do zostania wbudowanym dziennikarzem komiksowym pracującym razem z naukowcami terenowymi, grupami tubylczymi i organizacją non -profit w odległych środowiskach.
Niezależnie od jej przyszłych przedsięwzięć, karmienie duchów stanowi świadectwo siły i legitymacji powieści graficznych jako formy sztuki, zasługującej na uznanie i świętowanie poza światem komicznym.
