De grafische roman voedende geesten: een grafisch memoires van Tessa Hulls , gepubliceerd door MCD in 2024, heeft de prestigieuze Pulitzer -prijs gekregen, aangekondigd op 5 mei. Deze onderscheiding markeert een belangrijke mijlpaal, omdat het slechts de tweede grafische roman is die ooit een Pulitzer wint, na het maus van Art Spiegelman in 1992, die een speciale prijs ontving. Opmerkelijk is dat het voeden van geesten de overwinning beveiligde in de reguliere memoires of autobiografie -categorie, die wereldwijd over top Engels proza -inzendingen triumphing. Deze prestatie is nog indrukwekkender gezien het is dat het de grafische roman van Hulls is.
De Pulitzer Prize, algemeen beschouwd als de meest prestigieuze prijs in de journalistiek, literatuur en muziek in de Verenigde Staten, is de tweede alleen voor de Nobelprijs op het internationale toneel. Ondanks deze monumentale prestatie op het gebied van strips, is de dekking verrassend schaars geweest. Sinds de aankondiging twee weken geleden hebben slechts enkele mainstream- en handelspublicaties zoals The Seattle Times en Publishers Weekly , samen met één grote stripboeknieuws, Comics Beat , over deze overwinning gemeld.
Het Pulitzer Prize Board beschreef het voeden van geesten als "een beïnvloedend werk van literaire kunst en ontdekking waarvan de illustraties drie generaties Chinese vrouwen tot leven brengen - de auteur, haar moeder en grootmoeder, en de ervaring van trauma die met familiegeschiedenis is uitgedeeld." Het verhaal omvat drie generaties en onderzoekt de impact van de Chinese geschiedenis, met name door de lens van de grootmoeder van Hulls, Sun Yi. Sun Yi, een journalist in Shanghai, werd overspoeld door de chaos na de communistische overwinning in 1949. Na te ontsnappen naar Hong Kong, schreef ze een best verkochte memoires over haar vervolging en overleving, alleen om later een mentale uitsplitsing te lijden waarvan ze nooit herstelde.
Hulls zichzelf groeide op met getuige van de worstelingen van haar moeder en grootmoeder onder de schaduw van niet -onderzochte trauma en psychische aandoeningen. Haar reactie was om aanvankelijk naar de meest afgelegen delen van de wereld te vluchten. Toch keerde ze uiteindelijk terug om haar eigen angsten en trauma's te confronteren, een proces dat ze beschrijft als een generatie -spook die familiale liefde vereiste om te genezen. In een interview vorige maand legde Hulls uit: "Ik had niet het gevoel dat ik een keuze had. Mijn familie-geesten vertelden me letterlijk dat ik dit moest doen. Mijn boek heet Feeding Ghosts, want dat was het begin van dit negenjarige proces om echt in iets te stappen dat mijn familieplicht was."
Ondanks dit succes heeft Hulls uitgedrukt dat het voeden van geesten haar laatste grafische roman kan zijn. In een ander interview verklaarde ze: "Ik heb geleerd dat een grafisch romanschrijver echt ook voor mij isoleert. Mijn creatieve praktijk is afhankelijk van het in de wereld zijn en reageren op wat ik daar vind." Op haar website deelt Hulls haar nieuwe richting, met als doel een ingebedde stripjournalist te worden die samen met veldwetenschappers, inheemse groepen en non -profitorganisaties in afgelegen omgevingen.
Ongeacht haar toekomstige inspanningen, is het voeden van geesten als een bewijs van de kracht en legitimiteit van grafische romans als een kunstvorm, die herkenning en viering verdienen buiten de komische wereld.
