Dracula. Frankenstein's monster. De onzichtbare man. De mummie.
En natuurlijk, de Wolfman.
Deze iconische monsters zijn in de loop van de tijd geëvolueerd en aangepast, en tarten unieke interpretaties terwijl ze het publiek in generaties lang irriteren. Onlangs hebben we een nieuwe Dracula (in Nosferatu -vorm) van Robert Eggers gezien, Guillermo del Toro is een verse Frankenstein aan het maken, en nu biedt Writer-Director Leigh Whannell zijn unieke visie op de Wolfman.
Maar hoe trekt een filmmaker als Whannell de aandacht van het moderne publiek op met nog een weerwolffilm, vooral een gericht op de Wolfman? Meer in het algemeen, zoals Whannell zelf opmerkt, hoe revitaliseren alle filmmakers deze klassieke monsters, waardoor ze vandaag beangstigend en relevant zijn?
Verzamel je fakkels, bereid je wolfsbane voor, scherpen je inzet aan - en scherpen je vermogen om de symbolische betekenis binnen monsterverhalen te ontcijferen - omdat we Whannell hebben geïnterviewd over de impact van klassieke monsterfilms op zijn werk, zijn aanpak om geliefde wezens zoals The Wolfman in te doen, zoals The Wolfman in 2025, en waarom je enthousiast zou moeten zijn!
